دوشنبه ۲۹ دی ۱۳۹۳ – ۱۲:۵۶

اصفهان – مدیرعامل کانون خبرگان کشاورزی گفت:انحراف رودخانه‌ها از مسیر طبیعی خود از مهمترین عوامل موثر در خشکی حوضه‌های آبی است و حوضه زاینده‌رود از این اقدام غیرکارشناسی صدمات جبران ناپذیری دیده است.

اسفندیار امینی در گفتگو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: برداشت بیش از حد از آب های سطحی و زیرزمینی موجب شده که به جایگاه کنونی تاسف بار در خشکی حوضه های آبی کشور برسیم.

وی با اشاره به اینکه از دیدگاه کارشناسی خارج کردن آب از مسیر طبیعی خود منجر به خشک شدن حوضه های آبی می شود، تاکید کرد: آب رودخانه ها دارای چرخه طبیعی در دل طبیعت هستند به گونه ای که به طور مثال یک مترمکعب آب پس از ورود به حوضه زاینده رود تا رسیدن به حوضه آب های زیرزمینی چندین بار مصرف می شود.

مدیرعامل کانون خبرگان کشاورزی ابراز داشت: این در حالی است که با دست اندازی بشر و خارج کردن آب به شکل پمپاژ در واقع این آب به شکل یک بار مصرف در می آید.

تاثیر عملکرد غلط مدیران بر مشکلات حوضه زاینده رود

امینی تاکید کرد: این مثال دقیقا تشبیه عملکرد ما با طبیعت است که به دلیل اینکه امکان ۸۰۰ کیلومتر پمپاژ آب برای ما وجود دارد خود را برتر از گذشتگان دانسته و به برداشت های غیرعقلانی و غیرکارشناسی از حوضه های آبی دست زده ایم.

وی با اشاره به اینکه بخشی از مشکلات حوضه های آبی به دلیل عملکرد غلط مدیران است، تاکید کرد: وزارت نیرو، جهاد کشاورزی، سازمان محیط زیست، وزارت علوم و تمام دستگاه هایی که در ماده ۲۱ قانون توزیع عادلانه آب از آنها به عنوان متولی بخش های مختلف مصرف نام برده شده است در این زمینه کوتاهی کرده اند.

امینی با بیان اینکه از سوی دیگر زیاده خواهی مردمی که اصرار بر تخلف در زدن چاه های غیرقانونی دارند در کم آبی حوضه های آبی نقش موثری دارد، اضافه کرد: همچنین مسئولان بخش‌های کشاورزی، شرب، خدمات و صنایع مختلف در این زمینه تاثیر داشته اند.

شورای عالی آب در زمینه حوضه آبی زاینده رود قوی‌تر عمل کند

وی اضافه کرد: برخی مقامات سیاسی نیز در طول این سالها به شکل غیرکارشناسی برای انتقال آب این حوضه به منطقه تولد خود فشارهایی به دور از تفکرات کارشناسی داشته اند اما به این مسئله نیندیشند که در حال نابودی طبیعت هستند.

مدیرعامل کانون خبرگان کشاورزی با بیان اینکه شورای عالی آب باید در زمینه حوضه آبی زاینده رود قوی تر عمل کند، تاکید کرد: تشکل های زیست محیطی و بهره برداران در طول این مدت تصمیمات مناسبی اتخاذ کرده اند؛ تمام امید ما این است که برای اجرایی شدن تصمیم های این افراد و اجرای قوانین نهادهای بلندپایه کشور هنوز دیر نشده باشد.